مشایی نباشد!

از آنجا که دولت دهم مدت‌هاست که شکل گرفته و هنوز فاقد یک سخنگوی مورد نظر می‌باشد، لهذا از جمیع واجدین شرایط که احساس خوش تیپی می‌کنند و خود را خوش صحبت می‌دانند، درخواست می‌گردد تا در اسرع وقت با در دست داشتن مدارک لازم به یکی از شعبه‌های دولت در سراسر کشور مراجعه نمایند.

ذیلا به پاره‌ای از این شرایط به طور فشرده و گاه با ایما و اشاره، اشاره می‌شود.

1 - قادر به تکلم باشد: شخص سخنگو باید بتواند صحبت کند. مگر این که به «سخن نگو» نیاز باشد که عجالتا نیازی نیست. البته فرق بین سخنگویی و سخنرانی را هم بداند. سخنگو، سخنان خودش را نمی‌گوید. آنچه استاد خودش گفت بگو، می‌گوید.
2 - همسرش سخنگوتر نباشد: یک سخنگوی کاردرست باید که محرم راز باشد و طوری نباشد که فرضا عیال وی از او سخنگوتر باشد؛ او ماهی یک بار سخن بگوید و همسرش روزی یک بار یا بیشتر. اگر این طوری باشد، نقش ارزنده سخنگو لرزنده می‌شود و چنان که باید و شاید پررنگ نخواهد بود. یک سخنگو لازم است که در انتخاب همسر لازم دقت بیشتر به عمل آورد که معجزه هزاره چهارم از آب درنیاید.
3 - زن باشد بهتر است: سخنگو باید خوش صحبت باشد و همیشه توی آستینش سخنان زیادی برای زدن داشته باشد. از آنجا که سیاست دولت فعلی نیز استفاده بهینه از زنان در پست‌های بالا می‌باشد؛ فلذا خالی از لطف نخواهد بود که برای اولین بار در طول تاریخ این سرزمین و اطراف آن، یک زن سخنگوی دولت شود. به شرط آن که او نیز در انتخاب همسرش دقت کافی به عمل آورده باشد.
4 - از حلقه نزدیکان باشد: یک فرد سخنگوی دولت، هر چقدر که به کانون قدرت دولت نزدیک‌تر باشد، به همان میزان از اطلاعات بیشتر و دقیق تری بهره مند است. چنان نخواهد بود که مثلا سخنگو بیاید در پشت تریبون رسمی سخنگویی‌اش استعفا یا برکناری فلان وزیر را شایعه و حتی دروغ سیزده بنامد و بلافاصله، چهار روز بعد، استعفا یا برکناری آنها از سوی دولت اعلام شود. سخنگو، نه باید اطلاعات غلط تحویل ملت بدهد، نه اطلاعات سوخته که مفتش گران می‌باشد.
5 - چند شغله نباشد: یک سخنگوی موفق باید بتواند به یک یا دو شغل اکتفا نماید و خرج زن و زندگی‌اش را از همین راه و از راه حلال در آورد. چنان نباشد که مثلا همزمان، هم سخنگوی دولت باشد، هم وزیر دادگستری، هم عضو شورای نگهبان، هم رئیس ستاد مبارزه با قاچاق کالا، هم استاد دانشگاه، و هم یک پدر موفق و همسر نمونه. اینها همه‌اش وقت و حواس لازم دارد. فلذا اکتفا کردن به همان یک پدر موفق و یک همسر نمونه بودن و یک سخنگوی خوب شدن کفایت می‌نماید. برای بقیه شغل‌ها آدم هست. تا بخواهید ما نخبه داریم. فقط یکی باید جمع و جورشان کند که ما می‌توانیم.

نویسنده: رضا رفیع

شهرام شکیبا در ستون طنز روزنامه خبر نوشت:
دیروز هنگام بازدید مهدی کروبی از نمایشگاه مطبوعات به او حمله شد. یک نفر هم کفشش را به سمت او پرتاب کرد که به استناد عکس خبرگزاری فارس،‌ کفش مذکور به هدف مزبور (سرکروبی) اصابت کرده است.

خوشبختانه در کمال ناباوری کروبی از حمله فیزیکی و شیمیایی فوق جان نسبتاً سالم به دربرد. کارشناسان بخش شیمیایی حمله فوق را بسیار خطرناک‌تر و سهمگین‌تر از بخش فیزیکی داستان دانسته‌اند. چرا که ضارب خیلی راه رفته بوده و کفشش به طرز فجیعی بو می‌داده است.
حالا مغروضات زیر پیش می‌آید:

1- ضارب از کجا آمده بوده؟

2- شماره پای ضارب بیشتر از 44 بوده یا کمتر؟

3- عکاس خبرگزاری «فارس» با یک دوربین عکاسی چقدر آمادگی داشته که درست لحظه اصابت کفش با سر کروبی را عکس گرفته؟

4- آیا عکاس مزبور از اتفاق مذکور با خبر بوده؟

5- به نظر شما چه کسی از مصلی بدون کفش بیرون رفته؟

6- آیا می‌شود از روی اندازه کفش، ضارب را شناسایی کرد؟

7- آیا تاریخ واقعاً تکرار می‌شود؟ اگر چنین است، این سیندرلای مذکر، کجا پیدا خواهد شد؟

8- بعد از پیدا شدن سیندرلای مذکر مذکور، چه کسی با وی ازدواج خواهد کرد؟
مدتی‌ است که ماجرای پرتاب کفش باب شده است. اخیراً هم در جلسه پرسش و پاسخ در دانشکده فنی دانشگاه تهران، جوانی کفشش را به سمت صفارهرندی پرتاب کرد، که ظاهراً صفارهرندی کفش را روی هوا گرفته بود. عکسش را خود ما هم چاپ کردیم. فقط خوب است که آقایان کفش‌پرت می‌کنند، چون کفش پاشنه‌دار زنانه،‌ خطرناک است.
ماجرای پرتاب کفش از پرتاب خبرنگار عراقی به سمت جورج بوش شروع شد. در یک مقایسه کوچک درمی‌یابیم که صفارهرندی، سرعت عمل کافی دارد. جرج بوش بلد است جاخالی بدهد، ولی کروبی به هیچ‌کدام از این دو هنر آراسته نیست و درست وقتی که همه جاخالی می‌دهند او جاخالی نمی‌دهد.

کمیته انظباتی دانشگاه شاهد لحظاتی پیش در پی شکایت چند تن از دانشجویان اعلامیه زیر را صادر کرد:
################
بسمه تعالی
درپی شکایت چند تن از دانشجویان در باره امتناع بعضی افراد دانشجو نما در دادن لوازم شخصی مانند دمپایی برای استفاده مشاعی افراد خوابگاه، دستورات زیل از این لحظه لازم الاجرا است.
1. دانشجو باید التزام و اعتقاد عملی به اصل دمپایی مشاع است را داشته باشد.
2. هر گونه حرکت مذبوحانه چون علامت گذاشتن روی دمپایی، زنجیر کردن دمپایی زمان ورود به نمازخانه یا سایت اینترنت، بقل کردن دمپایی ممنوع بوده و با فرد مرتکب به بزه به شدت برخورد خواهد شد.
3. در صورت تخلف از دستورات فرد دانشجو نما، بدون تشکیل کمیته انظباتی، از دانشگاه اخراج خواهد شد.
###############
خوب باید بگویم در خوابگاه شهید آوینی چیزی به اسم خصوصی (لا اقل برای سال بالایی ها) وجود ندارد. ما در اتاقمان شش نفریم و در روز اول مهر دارای 6 دمپایی بودیم. 5 یا 6 مهر بود که من به سایت آمدم دمپایی هایم را عوض کردند فردای آن روز دمپایی هایم را از جلو در اتاق بردند و دیگر نیاوردند. دمپایی محمد رضا 10 تا 12 مهر در نماز خانه تعویض شد و دمپایی های را که باقی مانده را که آورد معلوم شد مال یکی از بچه های اتاق بغل که از او بلند کرده اند. دمپایی های مجید در سایت برداشته شد، ما منتظر ماندیم که کدام دمپایی باقی می ماند که با تعجب دیدیم که دو جفت دمپایی و یک لنگ کفش جا ماند ( معلوم نیست سه نفر چگونه از سایت بیرون رفته اند). دمپایی های رسول را یکی از هم سوئیتی ها برده بود که بعدا الحمدللله پیدا شد. هادی به خاطر نو بودن دمپایی هایش همیشه دمپایی به بغل راه می رفت و احمد نیز از ترس اصلا دمپایی هایش را برد. کلا تا 18 مهر همه ما هم اتقی ها یک بار تحت تأثیر قانون مشاعات قرار گرفتیم.
کار از دمپایی گذشته و به غذا و ظروف نیز رسیده از آشپز خانه سوئیت یک صبحانه کامل با متخلفات، چند قاشق و چنگال، نمکدان، چند بشقاب و قابلمه به مشاعات پیوست.
البته ما هم ساکت ننشستیم و به همسایه های خودمان که چند بار ظرف ها و لوازم ما را اشتباها یا به صورت غریزی با لوازم و ظروف خود اشتباه گرفته بودند تذکر دادیم که یکی از آنها عصبانی شده و دمپایی های نو خود را به اتاق ما کوبید و ما نیز به تلافی دمپایی ها او را دو هفته بازداشت کرده تا او در حسرت دم پایی هایش بسوزد.