مشایی نباشد!

از آنجا که دولت دهم مدت‌هاست که شکل گرفته و هنوز فاقد یک سخنگوی مورد نظر می‌باشد، لهذا از جمیع واجدین شرایط که احساس خوش تیپی می‌کنند و خود را خوش صحبت می‌دانند، درخواست می‌گردد تا در اسرع وقت با در دست داشتن مدارک لازم به یکی از شعبه‌های دولت در سراسر کشور مراجعه نمایند.

ذیلا به پاره‌ای از این شرایط به طور فشرده و گاه با ایما و اشاره، اشاره می‌شود.

1 - قادر به تکلم باشد: شخص سخنگو باید بتواند صحبت کند. مگر این که به «سخن نگو» نیاز باشد که عجالتا نیازی نیست. البته فرق بین سخنگویی و سخنرانی را هم بداند. سخنگو، سخنان خودش را نمی‌گوید. آنچه استاد خودش گفت بگو، می‌گوید.
2 - همسرش سخنگوتر نباشد: یک سخنگوی کاردرست باید که محرم راز باشد و طوری نباشد که فرضا عیال وی از او سخنگوتر باشد؛ او ماهی یک بار سخن بگوید و همسرش روزی یک بار یا بیشتر. اگر این طوری باشد، نقش ارزنده سخنگو لرزنده می‌شود و چنان که باید و شاید پررنگ نخواهد بود. یک سخنگو لازم است که در انتخاب همسر لازم دقت بیشتر به عمل آورد که معجزه هزاره چهارم از آب درنیاید.
3 - زن باشد بهتر است: سخنگو باید خوش صحبت باشد و همیشه توی آستینش سخنان زیادی برای زدن داشته باشد. از آنجا که سیاست دولت فعلی نیز استفاده بهینه از زنان در پست‌های بالا می‌باشد؛ فلذا خالی از لطف نخواهد بود که برای اولین بار در طول تاریخ این سرزمین و اطراف آن، یک زن سخنگوی دولت شود. به شرط آن که او نیز در انتخاب همسرش دقت کافی به عمل آورده باشد.
4 - از حلقه نزدیکان باشد: یک فرد سخنگوی دولت، هر چقدر که به کانون قدرت دولت نزدیک‌تر باشد، به همان میزان از اطلاعات بیشتر و دقیق تری بهره مند است. چنان نخواهد بود که مثلا سخنگو بیاید در پشت تریبون رسمی سخنگویی‌اش استعفا یا برکناری فلان وزیر را شایعه و حتی دروغ سیزده بنامد و بلافاصله، چهار روز بعد، استعفا یا برکناری آنها از سوی دولت اعلام شود. سخنگو، نه باید اطلاعات غلط تحویل ملت بدهد، نه اطلاعات سوخته که مفتش گران می‌باشد.
5 - چند شغله نباشد: یک سخنگوی موفق باید بتواند به یک یا دو شغل اکتفا نماید و خرج زن و زندگی‌اش را از همین راه و از راه حلال در آورد. چنان نباشد که مثلا همزمان، هم سخنگوی دولت باشد، هم وزیر دادگستری، هم عضو شورای نگهبان، هم رئیس ستاد مبارزه با قاچاق کالا، هم استاد دانشگاه، و هم یک پدر موفق و همسر نمونه. اینها همه‌اش وقت و حواس لازم دارد. فلذا اکتفا کردن به همان یک پدر موفق و یک همسر نمونه بودن و یک سخنگوی خوب شدن کفایت می‌نماید. برای بقیه شغل‌ها آدم هست. تا بخواهید ما نخبه داریم. فقط یکی باید جمع و جورشان کند که ما می‌توانیم.

نویسنده: رضا رفیع

شهرام شکیبا در ستون طنز روزنامه خبر نوشت:
دیروز هنگام بازدید مهدی کروبی از نمایشگاه مطبوعات به او حمله شد. یک نفر هم کفشش را به سمت او پرتاب کرد که به استناد عکس خبرگزاری فارس،‌ کفش مذکور به هدف مزبور (سرکروبی) اصابت کرده است.

خوشبختانه در کمال ناباوری کروبی از حمله فیزیکی و شیمیایی فوق جان نسبتاً سالم به دربرد. کارشناسان بخش شیمیایی حمله فوق را بسیار خطرناک‌تر و سهمگین‌تر از بخش فیزیکی داستان دانسته‌اند. چرا که ضارب خیلی راه رفته بوده و کفشش به طرز فجیعی بو می‌داده است.
حالا مغروضات زیر پیش می‌آید:

1- ضارب از کجا آمده بوده؟

2- شماره پای ضارب بیشتر از 44 بوده یا کمتر؟

3- عکاس خبرگزاری «فارس» با یک دوربین عکاسی چقدر آمادگی داشته که درست لحظه اصابت کفش با سر کروبی را عکس گرفته؟

4- آیا عکاس مزبور از اتفاق مذکور با خبر بوده؟

5- به نظر شما چه کسی از مصلی بدون کفش بیرون رفته؟

6- آیا می‌شود از روی اندازه کفش، ضارب را شناسایی کرد؟

7- آیا تاریخ واقعاً تکرار می‌شود؟ اگر چنین است، این سیندرلای مذکر، کجا پیدا خواهد شد؟

8- بعد از پیدا شدن سیندرلای مذکر مذکور، چه کسی با وی ازدواج خواهد کرد؟
مدتی‌ است که ماجرای پرتاب کفش باب شده است. اخیراً هم در جلسه پرسش و پاسخ در دانشکده فنی دانشگاه تهران، جوانی کفشش را به سمت صفارهرندی پرتاب کرد، که ظاهراً صفارهرندی کفش را روی هوا گرفته بود. عکسش را خود ما هم چاپ کردیم. فقط خوب است که آقایان کفش‌پرت می‌کنند، چون کفش پاشنه‌دار زنانه،‌ خطرناک است.
ماجرای پرتاب کفش از پرتاب خبرنگار عراقی به سمت جورج بوش شروع شد. در یک مقایسه کوچک درمی‌یابیم که صفارهرندی، سرعت عمل کافی دارد. جرج بوش بلد است جاخالی بدهد، ولی کروبی به هیچ‌کدام از این دو هنر آراسته نیست و درست وقتی که همه جاخالی می‌دهند او جاخالی نمی‌دهد.

میر حسین موسوی صبح امروز درگذشت