نوشته شده در 88/9/2:: 11:35 صبح
به گزارش شبکه ایران، پیش بینی نمی‌کردیم ورزشگاه ملک عبدالله تا این
اندازه تماشاگر در خود جای داده باشد.این ورزشگاه قدیمی مملو از تماشاگر
اردنی بود که همین کار را برای ملی‌پوشان ایرانی سخت کرد. انگار با یک تیم
قدرتمند دنیا بازی می کردیم آنقدر تحت فشار بودیم که حتی بازیکنان با
تجربه تیم ملی هم وادار به اشتباه می‌شدند. چنانچه در چند صحنه هم دیدیم
که رحمتی، نصرتی و حتی کعبی اشتبا‌هات ویران‌کننده ای را انجام می دادند
که اگر کمی بد شانس بودیم نیمه اول را باید با نتیجه‌ای پرگل به سود اردن
تمام می‌شد. نبود نکونام در میانه میدان کاملا محسوس بود. تا جایی
که اردنی‌ها هم همان نقطه را نشانه رفته بودند تا پس از عبور از
هافبک‌های میانی ما دفاع وسط را تحت فشار قرار داده و موقعیت گلزنی خلق
کنند. نیمه اول بر خلاف موقعیت‌های گل مسلمی که اردن داشت بدون گل به
پایان رسید تا مربیان بین دو نیمه تدابیر تاکتیکی جدیدی را به شاگردان خود
گوشزد کنند.
نیمه دوم اما دست کمی از نیمه اول نداشت،بازهم
حملات پردامنه اردن و البته دفاعاز سوی تیم ملی ایران. دقیقه 63 بود که
اولین خطر جدی روی دروازه رحمتی شکل گرفت. ضربه سر محمد جمال در حالی‌که
مدافعان تیم ملی فقط نظاره گر حرکت توپ بودند به تیر افقی خورد تا خطر از
بیخ گوش قطبی رد شود.
هجوم‌های اردن اما تمامی نداشت دقیقه 70
ضربه سر زیبای آمر دیب با برگردان نصرتی از درون دروازه بیرون کشیده شد تا
بار دیگر با خوش شانسی از گل خوردن فرار کنیم. تعویض‌های قطبی هم دردی از
دردهای تیم ملی دوا نکرد تا این که در دقیقه 77 تماشاگران ورزشگاه سی‌هزار
نفری خوشحال تر از هر زمان دیگری شوند. نفوذ بشار یاسر از چپ و سانتر
زمینی او با بغل پای آمر دیب به تک گل بازی تبدیل شد تا تیم ملی در آستانه
شکست حقیرانه قرار بگیرد.
این گل هم بهانه‌ای نشد برای آغاز
حملات تیم ملی باز همین اردن بود که حمله می کرد دقیقه 83 ضربه سر زیبای
ابوکشیک را رحمتی از درون دروازه بیرون کشید تا با خوش اقبالی تمام بازی
را با یک گل به اردن واگذار کنیم. در روزی که حتی یک خطر جدی روی دروازه
اردن خلق نکردیم شکست خوردیم تا قطبی دیگر بهانه‌ای برای توجیه نداشته
باشد.
کلمات کلیدی : خبر |
>
منوی اصلی
